Deel 11 – Oatman en Amboy, nostalgie aan Route 66

Eem juiste beslissing om Lake havasu State Park te verlaten. Om half zes (!) worden we door de eerste boten wakker gebulderd. Nog even ingeslapen, maar om zeven uur eruit en lekker in het zonnetje ontbijten. Daarna toch nog even Lake Havasu City ingereden over de London Bridge, maar dat is ook het enige aardige aan dit stadje. Snel weg dus.

We nemen eerst Hwy 95 en pakken direct na de grens met Californië de oude Route 66 richting Oatman. Wat een prachtige weg door de bergen en de woestijn.

Tegen 11 uur komen we bij Oatman aan, het cowboystadje bekent om zijn ezels. Oatman ligt op een hoogte van 830 m en startte zijn bestaan als een tentenkamp toen twee prospectors in 1915 er goud voor een waarde van 10 miljoen dollar vonden. Het plaatsje groeide in minder dan een jaar uit tot 3 500 inwoners. In de hoogtijdagen woonde er circa 23.000 mensen tegen nu nog slechts 150. Niet vreemd, het ligt hier afgelegen in de Black Hills, zoals men zegt een stad van grijze mijnwerkers en  verbeten ondernemers om de kost te verdienen aan de verre rand van de beschaving.

Oatman is vernoemd naar Olaf Oatman, een jong meisje uit Illinois, dat door Indianen gevangen was genomen tijdens de reis van haar pioniersfamilie naar het westen in 1851, en als slaaf moest werken. Ze werd later verhandeld aan Mohave-indianen, die haar als dochter adopteerden en haar gezicht getatoeëerd hadden in de gewoonte van de stam. Ze werd in 1856 vrijgelaten in Fort Yuma, Arizona.

De hoofdstraat, vol met gift shops, ziet eruit als een Hollywood-set. En de film How The West Was Won is hier in 1962 gefilmd. Het is voor toeristen als wij een leuk sfeervol stadje met vele winkeltjes, minimusea, een “echte” show met schietende bankovervallers en natuurlijk overal deronddwalende burro’s. Alles gratis, slechts een donatie voor het kinderziekenhuis wordt gevraagd.

In het stadshotel nemen we de lunch. Al zijn het echte Amerikaanse burgers, een stuk gezelliger en beter dan de Mac.
Daarna nog even rondgelopen en na de ezels gedag gezegd te hebben gaan we weer over route 66 naar Needles voor onze campsite op de Needles KOA met uitzicht op …miets, de desert.

Hier nog even wat doorheengelopen om dieren te zoeken, maar verder dan wat quails en een door een duif op de hielen gezeten roadrunner, komen we niet. Het is erg warm dus verder doen we rustig aan en genieten van de rust.

In de nacht koelt het lekker af, we moeten de picknicktafel wel in het zonnetje zetten om buiten van de Reese Puffs te genieten. Vandaag verder naar het zuidwesten, naar Joshua Tree, waar we via een deel van route 66 heen gaan. Helaas is het  stuk tussen Needles en Amboy afgesloten zodat we iets om moeten, maar komen gelukkig vlak voor Amboy weer op de route en daar is weer een foto walhalla van Route 66, Roy’s motel en café.

In 1938 opende Roy Crowl Roy’s als een benzine- en servicestation langs de highway 66. Destijds Route 66 – de ‘Main Street of America, the Mother of All Roads – de belangrijkste oost-west snelweg die de VS doorkruist van Chicago naar Los Angeles. In de jaren 1940 breidden Crowl, samen met zijn schoonzoon, Herman “Buster” Burris, het bedrijf uit met een café, een garage voor autoreparatie en aan de rechterbaan van kleine hutten voor avonturiers op Route 66. Na de Tweede Wereldoorlog werd Roy’s booming business handel nam een ​​hoge vlucht toen men de vreugde van het autorijden ontdekte. In 1950 had Roy’s complex 70 werknemers en de totale bevolking van de stad was toen 700. In 1959 kwam bij Roy’s de torenhoge neon boemerangteken als baken op de route en werd het motel met hellend dak over een glazen wig geopend.

Inmiddels is Roy’s Motel nu al vele jaren ter ziele. Het is grotendeels gerestaureerd, en is eigendom van de staat Californië.

Er is aan de overzijde van de weg een fraai kunstwerk om je eigen sporen achter te laten. En dat doen we dan ook, met “Greetings from Holland”.

Daar waar de route doorgaat naar Barstow buigen wij af naar het zuiden en arriveren rond 1 uur in Yucca Village voor eerst nog wat boodschappen en dan de lunch bij Panda Express. Lekker in de schaduw op het terras.

Na het inchecken bij de campground van Lake Joshua Tree gaan we bij Indian Cove het National Park in voor een korte hike en de omgeving te bekijken. Helaas zijn er dermate veel vliegen dat we weer richting campground gaan om daar dan maar een broodje te eten. De BBQ wacht tot morgen. Tot rond half 9 nog lekker buiten gezeten en dan naar binnen, kijken waar we morgen weer overnachten.

Statistieken